با خیال مهربانت هر شب
نقره‌ی مهتاب را به گیسوان سیاهم می‌بافم
با یاد تو هر شب
رخت ستاره‌ها را در آبی آسمان می‌شویم
و با لمس رد‌ّ دستانت به روی تنم
زندگی را دوباره آغاز می‌کنم
سپیده دم دوباره به آسمان نگاه می‌کنم
و تو را می‌جویم
خورشید مهربانم
می‌خواهم که دوباره بیایی
بیایی و ببینی که من بی‌تو چقدر تنهایم
قابل شما را ندارد
دل تنهایم
و دستانی که هر روز به امید وصال شما به سوی آسمان دراز می‌شوند
قابل شما را ندارد
تمام هستی‌ام که فدای تار موی سپید شما می‌کنم
و شعرهایی که گاهی برایتان می‌نویسم
و
بغضی که نیمه شب در فراق شما شکسته می‌شود
قابل شما را ندارد
جانی که در تن دارم و نفس‌هایی که انگار هر صبح با شنیدن صدای شما آغاز می‌شود
و خونی که در رگ‌هایم به شوق دیدار روی ماه شما در جریان است
قابل شما را ندارد
قسم به لطافت باران و زیبایی گل‌ها
و قسم به هر چیز زیبا و پاکی که وجود دارد
دلم چه زود برایت تنگ می‌شود...
سوگند به واژه‌هایی که کبوتروار به سوی تو پر می‌کشند
و سوگند به دفتر‌هایی که برگی برای نوشتن به من هدیه می‌دهند
هر روز نگاهم تشنه‌ی دیدار توست...
سوگند به صدای پرنده‌ها وقت عبور در آسمان آبی بی‌انتها
و سوگند به ابرهایی که طعم عسل دارند
و گل‌هایی سرخی که زیر باران می‌رقصند
در آرزوی شنیدن صدای تو هستم...
تو می‌توانی خورشید را در کنار آینه‌ام بنشانی و برایم از بهار و تابستان جامه‌ای بدوزی
تو می‌توانی دلتنگی‌های مرا در چشمه‌‌ی زلال بشویی
و آسمان آبی را برای همیشه به من هدیه بدهی
آن‌وقت آسمان دل من هیچ‌گاه ابری نمی‌شود...
می‌خواهم همیشه تو را در کنارم داشته باشم
تا همواره از عشق بخوانم
خانه بوی گل میخک می‌دهد وقتی حتی یاد تو در آن جاری باشد
هوا نمناک می‌شود وقتی نفس‌های تو در آسمان شهر جاری باشد
آسمان ابرهای کوچکش را به جدالی بارانی فرا می‌خواند
باغچه پراز شبنم صبحگاهی می‌شود در فاصله‌ی قدم زدن تو تا کنار حوض فیروزه‌ای
وقتی می‌آیی
با خودت از شعرهایی خبر می‌آوری که من هنوز نسروده‌ام
و گلدان‌های خالی زندگی را پر از گل‌های کوچکی می‌کنی که زیر باران می‌رقصند
میخک زیبای من
تو اتفاق سبز سرزمین رویاهایی منی
بیا...وقتی از باغ نگاهت انگور می‌چینم
و سر می‌کشم شراب ناب چشمانت را
تمام وجودم پر از عشق تو می‌شود
کاش بودی و می‌دیدی...
دنیای بدون تو
دنیایی است که پیچک‌ها دیواری برای پیچیدن ندارند
بارانی در راه نیست
گرچه آسمان همیشه ابری است
...
دنیای بدون تو
دنیایی پر از نیستی و پوچی است
عقاقی‌ها امیدی برای رویش ندارند
غم از دیوار خانه قد می‌کشد
و من تنها می‌مانم
...
دنیای بدون تو هم شنبه دارد هم یک شنبه
فقط چهارشنبه ندارد
و موهای آشفته‌ی من
اسیر بادهای سرنوشت می‌شوند
...
اما
میان این همه دل
دلم دل به دل تو بست
میان این همه چشم
نگاه تو مرا تسخیر کرد
من
کبوتر تو شدم
میان این همه بام
من جَلد بام تو شدم
میان این همه آدم و سر
من حیران و سرگردان توأم
من
کبوتر تو شدم
...
محبوب من
از من بگذر
و به فردایی بیندیش که درهای زندگی را در فصلی جدید به روی تو باز می‌کند
بعضی چیزها را باید عاشق شوی تا بفهمی
بعضی چیزها را شاید هرگز نفهمی
محبوب من
عادت، عشق نمی‌آفریند
وابستگی، پایبندی نمی‌آورد
باید دل بسته شوی
باید سرسپرده شوی
محبوب من
از من بگذر
من از فردا در سوگ چهارشنبه‌های خاکستری
در سردترین جاده‌هایی که از آن عبور خواهم کرد
به یاد تو زیتون می‌کارم
قلب من به شکستن‌های بی‌دلیل عادت دارد
من بی‌بهانه عاشق می‌شوم
و بی‌بهانه می‌شکنم
از من بگذر
